درباره کشور تایلند

تاریخ تایلند که به تمدن نئولیتیک واقع در مکان میراث فرهنگی جهانی یونسکو دوران کنونی در بان چیانگ باز می گردد یک تاریخ کهن و پرافتخار است و مستندات نسبتاً خوبی دارد. در قرون اولیه میلاد مسیح، قبایل مان، خمر و تایی قلمروی این کشور را در مرزهای تایلند امروز تثبیت کردند؛ تمدن دواراواتی بودایی هایی که به زبان مان حرف می زنند در اوایل هزاره نخست راه را برای ظهور امپراتوری انگکور در اوایل هزاره دوم گشود. به هر حال، تا جایی که می دانیم تاریخ تایلند زمانی آغاز شد که حکومت های لان نا ( چیانگ راج / چیانگ مای ) و سوکوتایی، نخستین حکومت های مستقل تایلند، جوامع بسیار پیشرفته ای در نواحی شمالی و مرکزی تایلند در قرون ۱۳ و ۱۴ میلادی به وجود آوردند. حکومت آیوتا، که به شدت تحت تأثیر خمر انگکور بود سرانجام همسایه خود سوکوتایی را فتح کرد و چند سده در طول تاریخ تایلند بر این منطقه مسلط بود. متأسفانه ابتدا چیانگ مای و سپس آیوتا مغلوب مهاجمین برمه ای شدند که پایتخت لان نا را چند سده اشغال کردند و آیوتایا را غارت کردند و حکومت مرکزی تایلند را وادار کردند به نقاط شمالی تر برود و پایتخت جدیدش را در تان بوری در نزدیکی بانکوک تأسیس کند. این پایتخت پس از عمر کوتاه تان بوری ( ۱۷۷۲-۱۷۶۷) از رود کائو پرایا عبور کرد و نخستین پادشاه سلسله فعلی، یعنی راما ۱ از سلسله چاکری، پایتخت مدرن بانکوک را برای تجارت در دوره راتاناکازین تاریخ این کشور تأسیس کرد. رهبری هوشمندانه پادشاهان مونکوت ( راما چهارم ۱۸۶۸-۱۸۵۱) و چولالونگ کورن ( راما پنجم ۱۹۱۰-۱۸۶۸) موجب حفظ یک تاریخ درخشان ۷۰۰ ساله شد که در آن این کشور هرگز رسماً مستعمره قدرتهای بیگانه نشد؛ قرن پر هیاهوی بیستم شاهد تبدیل نظام حکومت به سلطنت مشروطه بود اینک رهبر کشور، پادشاه بهومیبول آدولیادج ( ۱۹۴۶ تا به امروز ) شاه راما نهم از سلسله چاکری است و یک دمکراسی آرام اما تأثیرگذار تحت امر این پادشاه بسیار محبوب اینک در این کشور برقرار است.
copyright

تاریخ کهن تایلند

در بسیاری از نقاط تایلند بقایای فسیلی گیاهان و جانوران پیدا شده است به ویژه در فلات کرات در شمال شرق تایلند. بیشتر فسیل های جانوری یافت شده فسیل دایناسور هستند و تاریخ آنها بیشتر به دوران ژوراسیک باز می گردد اما بعضی از آنها متعلق به اواخر تریاسیک هستند، قدیمی ترین فسیل های این نوع دایناسورها در آسیای جنوب شرقی یافت شده است.

استخوان های دایناسوری که در سنگ های شنی در تپه های فو ویانگ استان کان کائن یافت شده است مربوط به فوویانگوسوروس سیریندهورنایی (Phuwiangosaurus sirindhornae)، یک دایناسور غول آسای گیاهخوار است که گردن و دمی بلند و سری کوچک داشت.

گونه های دیگر دایناسورهایی که از زیر خاک های فو ویانگ یافت شده اند شامل سیاموتایرانوس ایسانسیس Siamotyrannus isanensis – یک نوع تیرانوسوروس رکس کوچک – سیاموسوروس سوتیتورنی Siamosauraus suteethorni- یک موجود کروکودیل مانند – کامپوسوگناتوس Compsognathus – کوچکترین دایناسور دنیا و اورنیتومیموسور Ornithomimosaur – یک دایناسور شترمرغ مانند – هستند.

در نزدیکی استان چیایافون دو گونه دایناسور دیگر پیدا شد: پسیتاکاسوروس ساتایاراکی Psittacosaurus sattayaraki – یک دایناسور دارای نوکی شبیه نوک طوطی – و اسانوسوروس اتاویپاچی Isanosaurus attavipachi- که شبیه فوویانگوسوروس است.

فسیل های جانداران راست قامت و انسان مانند نیز در تایلند یافت شده است که قدمت آنها به حدود ۱۰۰۰۰۰۰-۵۰۰۰۰۰ سال پیش به عصر پلیستوسین بازمی گردد. نخستین شواهد دال بر وجود انسان زنده در تایلند دوران مدرن در بان چیانگ در نزدیکی ادون تانی در شمال شرق تایلند یافت شد؛ مکان های کنده کاری شده و صنایع دستی از جمله ابزارهای برنزی و ظروف سفالی بدست آمده، شواهدی از وجود جامعه ای هستند که تصور می شود دانش کشت برنج را داشته است و از ۲۱۰۰ تا ۲۰۰ قبل از میلاد مسیح یعنی از دوران نئولیتیک تا عصر مفرغ پیوسته این منطقه را اشغال کرده است.

حکومت های قبل از تایی

طی قرون متمادی تا دورانی که تاریخ ثبت کرده است ابتدا گروههای مان و خمر و سپس تایی ها که یک گروه قومی مهاجر از جنوب چین به ویتنام و به تدریج به لائوس و شمال تایلند بودند ساکن تایلند شدند.

در هزاره نخست پس از میلاد مسیح، تایی ها در یانان، ویتنام، لائوس، تایلند و میانمار پراکنده شدند و به فرقه هایی با زبان های مختلف تقسیم شدند. تایی ها که در سراسر این دوره به تعداد نسبتاً کم در این منطقه به سر می بردند در شمالی ترین قسمت های آسیای جنوب شرق که بین قلمروی نان ژائو، پیو و انگکور است ساکن شدند.

امپراتوری سریویجایا در سوماترا که تقریباً از اوایل قرن دوم پس از میلاد مسیح به وجود آمد قلمروی خود را از شبه جزیره مالزی تا جنوب تایلند گسترش داد. ساکنین این سرزمین برای سهولت تجارت در تنگه کرا، ناکان سی تامارات و چیایا، سورات تانی را در طول این دوره ایجاد کردند.

حدوداً بین قرن ششم تا نهم میلادی بود که تمدن مان که به دواراواتی مشهور بود جلگه های مرکزی تایلند را اشغال کرد. این حکومت که از حکومت های همسایه خود یعنی چنلا و انگکور و دواراواتی متمایز بود همچنان به صورت یک تمدن اسرارامیز باقی مانده است که شهرهایی که دورشان خندق حفر شده است و دیوارهای خاکی دارند را تأسیس کرده بود، در آن زمان لوپبوری به عنوان یک مرکز مذهبی مهم عمل می کرد و ناکان پاتوم که در نزدیکی بانکوک قرار داشت احتمالاً پایتخت آن تمدن بود. اگرچه اطلاعات زیادی درباره قلمروی دواراواتی در دست نیست اما دواراواتی دارای راههای بازرگانی داخلی و خارجی خوبی بوده که برای توسعه تایلند بسیار مهم بودند و گنجینه آثار هنری بودایی را بر جای گذاشته است که گواه بر نفوذ بسیار زیاد فرهنگ و دین هندی ها در این منطقه است.

از قرن نهم تا یازدهم میلادی، خمرهای انگکور قلمروی خود را گسترش دادند و بیشتر بخش های تایلند دوران مدرن را گرفتند و مهمترین شهرهای استانی در فیمای، لوپبوری و حتی ناکان سی تامارات را به وجود آوردند. مردم بومی طی چند سده، بسیاری از ابعاد فرهنگ خمر، که روز به روز به خاطر مهاجرت تایی ها به جنوب، بیشتر تایلندی می شد، را در این منطقه جذب کردند / این ابعاد فرهنگ به آنها تحمیل شد. معابدی که در پانوم رانگ، پیامای و لوپبوری ساخته شدند شواهدی کهن بر وجود این دوره از تاریخ تایلند هستند.

در طول حکومت انگکور، لوپبوری غالباً اعلان استقلال می کرد و آشکارا به عنوان مرکز مهم فرهنگ رو به رشد سیام شناخته شده بود. چینی هایی که به مأمورین مخفی حکومت به عنوان نماینده هسین یا سیام ( زیرا این امر به صراحت مورد تأکید قرار گرفته بود ) مراجعه می کردند درخواست استقلال لوپبوری از انگکور در ۱۰۰۱ میلادی را با سند و مدرک ثبت کرده بودند.

در شمال تایلند محققین بودایی لوپبوری یک شهر-ایالت به نام هاریپانونجایا در لومپان در قرن نهم ( یک برونبوم مان که تا قرن ۱۳ میلادی استقلال داشت) تأسیس کردند. در سایر نقاط شمال تایی ها پراکنده می شدند و ایالت های خود را می ساختند این امر در چیانگ سائن بیش از جاهای دیگر مشهود بود، در این منطقه یکی از نخستین حکومت های قدرتمند تایلندی یعنی لان نا ابتدا در قرن ۱۲ تأسیس شد. تا آنجا که می دانیم تأسیس لان نا، سوکوتایی، و پایائو ، سه حکومت متحد که توسط رهبران معاصر تأسیس شدند آغاز تاریخ تایی ها را بنا نهاد.

سوکوتایی

تایی ها در قرن سیزدهم تبدیل به یک نیروی مسلط در این منطقه شدند و به تدریج شروع به اعلان استقلال خود از کشورهای خمر و مان کردند. این کشور که توسط خان فا موانگ و خان بانگ تائو در ۱۲۳۸ میلادی بنیان نهاده شد توسط حاکمانش “طلوع شادی ها” نامیده شد. دوران سوکوتایی غالباً دوران طلایی تاریخ تایلند است، در این دوران یک کشور تایلندی ایده آل در سرزمینی که تحت حاکمیت پادشاهان سخاوتمند و مهربان چون پدر بود وجود داشت، شاه رامکامهاونگ کبیر ( ۱۲۸۹-۱۲۷۹) که مرزهای این کشور را بسیار گسترش داد معروفترین پادشاه این دوره است.

حکومت سوکوتایی علاوه بر توسعه بعضی از زیباترین هنرهای تایلند، به خاطر ابداع الفبای مدرن تایی ها نیز از اعتبار خاصی برخوردار است. به هر حال، به دنبال مرگ شاه رامکامهائنگ، قدرتمندترین ایالت آیوتایا به تدریج نفوذ خود بر سوکوتایی را از دست داد.

پس از مرگ شاه رامکاهائنگ، حکومت سوکوتایی به سرعت منقرض شد و لان نا نفوذش بر قلمروهای همسایه را افزایش داد بسیاری از این همسایه ها قبلاً حاکمیت سوکوتایی را در دست داشتند. در اواسط قرن ۱۵، در طول دوره حکومت شاه تیلوکوراج، ادبیات و هنر لان نا به اوج شکوفایی خود رسید. به هر حال، پس از مرگ شاه، لان نا به خاطر کشمکش های داخلی تضعیف شد و برمه ای ها حدوداً در سال ۱۵۶۴ میلادی چیانگ مای را زیر سلطه خود درآوردند؛ در طول چند قرنی که برمه ای ها منطقه شمالی این سرزمین را اشغال کرده بودند چندان پیشرفت نکردند و از چیانگ مای به عنوان یک پایگاه نظامی استفاده می کردند که از آنجا با حکومت آیوتایا می جنگیدند، آیوتایا یک کشور قدرتمند در جلگه های مرکزی بود که از قرن ۱۴ به بعد به تدریج نفوذ خود را در منطقه بیشتر کرد.

آیوتایا

قلمروی آیوتایا نفوذ فرهنگی خمر را از همان ابتدا پذیرفت. دیگر حاکمانی که چون پدر مهربان بودند و به آسانی می شد به آنان دسترسی داشت و به عنوان پادشاهان سوکوتایی حکومت می کردند وجود نداشتند، فرمانروایان آیوتایا سلاطین خودکامه بودند و عنوان دواراجا ( خدا-پادشاه) را برای خود برگزیده بودند. در اوایل این دوره آیوتایا قلمروی خود را با تسلط بر شاهزاده های تایلندی حاکم در مناطق همسایه گسترش داد و با همسایگانش دچار کشمکش شد. در طول قرن ۱۷ میلادی، سیام روابط دیپلماتیک و تجاری خود را با کشورهای غرب آغاز کرد. در ۱۷۶۷، برمه پس از حملات مکرر توانست به آیوتایا بتازد و آنجا را تسخیر کند.

برمه ای ها علی رغم پیروزی بزرگشان نتوانستند برای مدتی طولانی بر سیام حکوکت کنند. یک ژنرال جوان به نام فایا تاکسین و همراهانش از مرزهای برمه گذشتند و به چانتابوری گریختند. هفت ماه پس از سقوط آیوتایا، این ژنرال و نیروهایش با کشتی از راه رود کائو پرایا به آیوتا بازگشتند و سربازان اشغالگر برمه ای را بیرون راندند اما پایتخت به شکل تأسف باری چپاول شده بود و تقریباً ویران شده بود.

تانبوری

ژنرال تاکسین، که فردی معروف است، تصمیم گرفت پایتخت را از آیوتایا به مکانی در نزدیکی دریا انتقال دهد، این نقل مکان موجب تسهیل تجارت با خارجیان می شد، تأمین سلاح را تضمین می کرد و در صورت حمله مجدد برمه ای ها، دفاع و عقب نشینی را آسانتر می ساخت. او پایتخت جدید خود را در تانبوری در کرانه غربی رود کائو پرایا، در مقابل همین بانکوک عصر مدرن ساخت. حکومت بر تاکسین آسان نبود. فقدان یک قدرت مرکزی پس از فروپاشی آیوتایا منجر به از هم پاشیدن سریع این قلمرو شد، بنابراین حکومت تاکسین خود را وقف متحد کردن استان ها کرد.
راتاناکازین

پس از درگذشت تاکسین، ژنرال چاکری ( راما ۱) به عنوان نخستین پادشاه سلسله چاکری به حکومت رسید و از ۱۷۸۲ تا ۱۸۰۹ بر این کشور حاکم بود. نخستین اقدام او به عنوان پادشاه این بود که پایتخت سلطنتی را از رودخانه عبور دهد و از تان بوری به بانکوک ببرد و قصر بزرگ خود را بسازد. راما ۲ ( ۱۸۲۴-۱۸۰۹) بازسازی کشور که توسط حاکم قبل از او آغاز شده بود را ادامه داد. شاه نانگ کائو، راما ۳ ( ۱۸۵۱-۱۸۲۴) روابط خود را با دول غربی از سر گرفت و به تجارت خود با چین ثبات بخشید.

شاید پادشاه مونگکوت، راما چهارم ( ۲۸۶۸-۱۸۵۱) با داستان “شاه و من” در غرب به شهرت رسیده باشد اما او به خاطر دستاوردهایش در قلب مردمان تایلند جای گرفت از جمله با معاهداتی که با کشورهای اروپایی منعقد کرد و با این کار مانع از مستعمره شدن کشورش شد و تایلند را از طریق اصلاحات متعدد اجتماعی و اقتصادی مدرن کرد. شاه چولالونگ کرون، راما پنجم ( ۱۸۶۹-۱۹۱۰ ) به شیوه اعمال اصلاحات پدرش ادامه داد، برده داری را ملغی کرد و به ارتقاء رفاه عمومی پرداخت و دستگاههای اداری را گسترش داد.

اصلاحات آموزشی، از جمله آموزش اجباری، توسط شاه واجباود، راما ششم ( ۱۹۲۵-۱۹۱۰) انجام شد. در طول حکومت شاه پراجادهیپوک، راما هفتم ( ۱۹۳۵-۱۹۲۵) حکومت سلطنت مطلقه تایلند به حکومت سلطنت مشروطه تغییر یافت. پادشاه در ۱۹۳۳ میلادی از سلطنت کناره گیری کرد و آن را به برادر زاده خود، شاه اناندا ماهیدول راما هشتم ( ۱۹۴۶-۱۹۳۵) واگذار کرد. با ظهور حکومت دمکراتیک در ۱۹۳۹ میلادی نام این کشور از سیام به تایلند تغییر یافت. پادشاه کنونی شاه بهومیبول آدولیادج ( از ۹ ژانویه ۱۹۴۶ تاکنون )، شاه راما نهم از سلسله چاکری است.

پرچم
پرچم کشور تایلند از سه رنگ سفید و قرمز و آبی تشکیل شده که رنگ قرمز نماد ملت، رنگ سفید نشان مذهب و رنگ آبی نماد حکومت سلطنتی است.

سیاست و دولت
حکومت این کشور پادشاهی مشروطه است و فرمانروای کنونی رامای نهم از سال ۱۹۴۶ تاکنون این مقام را به عهده داشته‌است.

سیاستهای عمده داخلی دولت
– افزایش کارآیی بانکها بمنظور افزایش پرداخت وام و ایجاد تحرک اقتصادی
– افزایش درآمد کشاورزان و اعتلای قدرت خرید آنان
– ایجاد صندوق توسعه روستایی و پرداخت اعتباری به مبلغ یک میلیون بات به هر یک از ۷۰ هزار روستای تایلند
– تاسیس بانک توسعه و ترویج شرکتهای کوچک و متوسط
– مجازات اعدام برای قاچاقچیان مواد مخدر
– اتکاء به تولیدات داخلی

سیاستهای عمده خارجی دولت
تلاش جهت حفظ وجهه سیاسی خود و همراه شدن با سازمان ملل و دیگر ارگانهای بین‌المللی حمایت از آسه آن در زمینه‌های حفظ ثبات منطقه‌ای ایجاد یک روابط دوستانه امنیتی با آمریکا همکاریهای منطقه‌ای در قالب توسعه روابط اقتصادی، تجاری، مالی، سیاسی و فرهنگی، همکاری نزدیکتر با قاره آسیا.

جغرافیای سیاسی و نظامی
بالاترین مقام کشور: اعلیحضرت بامیبول آدیولادج – پادشاه نهم از خاندان چاکری
نوع حکومت: مشروطه سلطنتی(در حال حاضر بومیبول آدیولادج پادشاه می‌باشد)
نخست وزیر: یینگ لاک شیناواترا
روز ملی: ۵ دسامبر(تولد پادشاه رامای نهم)
سیستم قانونگذاری: پارلمانی(مجلس نمایندگان- مجلس سنا)
مجلس نمایندگان: ۵۰۰ نفر عضو دارد (۴۰۰ نفر توسط مردم انتخاب می‌شوند)
مجلس سنا: ۲۰۰ عضو دارد (از سال ۲۰۰۰ مستقیما توسط مردم انتخاب می‌شوند)
احزاب: تای راک تای (حزب حاکم)، چارت تایی، آرمان جدید، پلانگ آرما، اقدام اجتماعی، تام تایی، *پراچاکورن تایی، مون چون، دمکرات، چارت پاتنا، سری تام، سالی درایتی
دفاع: ارتش ۱۵۰ هزار نفر، دریایی ۶۴۰۰۰ هزار نفر، هوایی ۴۰ هزار نفر
نهادهای مستقل تایلند: کمیته نظارت بر انتخابات، دادگاه قانون اساسی، کمیسون ملی مبارزه با مفاسد اجتماعی
تقسیمات کشوری: ۷۶ استان – که هر استان به چند بخش (amphoe = district)، زیربخش (tambon = sub-district)، و دهکده (Muban = Village) تقسیم می‌شود.